Langzaam ontvouwt de geletterde wereld zich voor mijn zoon van zes. Alsof zijn leven een game is en groep drie hem helpt een level hoger te komen. Elke dag komt hij thuis met letters en getallen die hij eerst over zijn tong laat rollen en daarna op een blaadje blijft herhalen tot zijn schrijfhand blauw ziet van de inkt.

Vandaag heeft hij het cijfer acht geleerd.

‘Ik dacht eerst dat het heel moeilijk was, mam, maar als je het snapt dan is het makkelijk, kijk maar.’ Onvermoeibaar na een lange dag school en BSO, laat hij zijn hand over het papier krullen. ‘Ik kan het zelfs met links!’

Ik vond de acht ook altijd magisch, want eerst waren het twee bolletjes die je zoals bij een sneeuwpop op elkaar zette. Er ging een wereld voor mij open toen ik leerde dat er maar één beweging nodig was. De vrienden van mijn broertje waren nog bij twee bollen en ik, verguld met het feit dat zij nog niet op de hoogte waren van dit geheim, ging ze dan uitleggen hoe het óók kon.

Gisteravond keken we naar Rutte en De Jonge. Wij kondigen dit in huis aan zoals we ooit spraken over de Wereldkampioenschappen voetbal. ‘Vanavond, jongens, dan is er weer een persconferentie.’ Mijn zoon vroeg of hij mocht kijken: ‘alsjeblieft, dan ga ik daarvoor douchen.’ Het zou voor hem, net als de vorige keer, oersaai zijn en bovendien precies voor zijn bedtijd afgelopen zijn. Maar klokkijken, dat level had hij nog niet gehad, dus kon ik hem blij maken met een dode mus zonder dat hij die conclusie zou trekken. ‘Ok, voor deze keer dan.’ Zei ik. Zijn vuist ging de lucht in alsof hij gescoord had. Even later zat hij fris gewassen in zijn boxershort bij mij op schoot. ‘Wanneer begint de persconventie?’ Ik keek op de klok: nog tien minuten. Rutte deed waarschijnlijk zijn warming-up, misschien was er wel een voorbeschouwing.

‘Zet maar aan.’

‘Mam, hoe kom ik naar Rutte?’

Hij stond voor de tv met twee afstandsbedieningen in zijn hand en op het scherm zag ik heel groot Netflix staan. Hij had het level Sesamstraat overgeslagen.

Omdat het niet goed is voor zijn ogen, schoof mijn zoon een stoel zo dicht mogelijk bij de tv. Rutte was al even aan het woord toen hij vroeg wat nou de maatregelen waren. Ik kon het hem niet vertellen want Rutte was bezig met zijn warming-up voor ons, opdat we het nieuws wat komen ging, konden verteren.

Uit verveling lag mijn zoon nu ondersteboven op de stoel. Ik hoorde hem mompelen. En toen harder: ‘mam, er staat daar Rijk, hetzelfde als mijn vriend!’ Ik keek met hem mee en ontcijferde Rijksoverheid op de wand achter de premier.

Opeens stond hij op. ‘Mam ik moet plassen, zet jij Rutte even op pauze?’

Het mooie van al die levels is dat ik ook weer even anders kijk naar hetzelfde, het bedekt het gewone, zoals een persconferentie, met een laagje verwondering, een beetje zoals de gebarentolk dat telkens ongewild voor elkaar krijgt.